14.06 2021
Jak odbudować pewność siebie i odzyskać wewnętrzną harmonię?
Pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa to dla każdego z nas konieczne tło harmonijnego funkcjonowania w życiu społecznym. Pewność siebie to odkrywanie siebie na nowo. Skoro czegoś nie dostaliśmy w dzieciństwie, nie oznacza to przecież, że nie możemy tego zmienić i z pozycji dorosłego sobie stworzyć. Jak odbudować pewność siebie?
Tekst: Anna Ceranek–Dadas, psychoterapeuta, mediator
Zdjęcie: pixabay.com
U dzieci mechanizm kształtowania się pewności siebie trwa mniej więcej do wczesnych lat szkoły podstawowej. I wchodzi w skład szeroko pojętej socjalizacji. Budowanie pewności siebie to proces, którego początek ma miejsce już we wczesnym dzieciństwie i polega głównie na wzmacnianiu mocnych stron dziecka.
Jak odbudować pewność siebie?
W odniesieniu do wnoszonych przez pacjentów psychoterapii trudności związanych z brakiem pewności siebie nierealne wydają się często zgłaszane przez nich oczekiwania ze strony otoczenia bycia pewnym siebie, wobec doświadczania w dzieciństwie wielu deficytów w relacjach z opiekunami, takich jak: brak zainteresowania ze strony rodziców, brak indywidualnego podejścia i prawa do popełniania błędów lub też nadmierna opiekuńczość, odrzucenie czy wręcz rażące nadużycia i traumy. Najważniejszymi bowiem czynnikami mającymi bezpośredni wpływ na to, czy człowiek dorosły sam siebie będzie postrzegać jako osobę wartościową są komunikaty, jakie w dzieciństwie otrzymuje przede wszystkim od rodziców i reszty rodziny, później zaś nauczycieli czy grupy rówieśników.
TEN TEKST POWSTAŁ NA ŻYCZENIE CZYTELNIKÓW.
SPRAWDŹ O CZYM JESZCZE CHCIELI CZYTAĆ!
Na wczesnym etapie rozwoju dziecka, rolą rodziców jest wspieranie go w taki sposób, by przez kolejne doświadczenia relacyjne wzmacniało poczucie własnej wartości. Aby jednak móc dać dziecku wsparcie w poznawaniu jego mocnych i słabych stron, potrzebny jest czas i zasoby własne opiekunów. To, czy dziecko polubi siebie, dostrzeże własną indywidualność i zaakceptuje ją, zależy więc przede wszystkim od rodziców. Czy mają dla niego czas i czy spędzają go z dzieckiem w bliskości emocjonalnej? Sami ze sobą pozostają w kontakcie? Czy w codziennych zachowaniach kierują się zdrowymi zasadami?
Dzięki dobrej relacji z opiekunami dziecko zdobędzie w późniejszych etapach życia zaufanie do siebie i wiarę we własne możliwości.
Czas socjalizacji
Jak widzimy, socjalizacja to inaczej czas uspołeczniania człowieka. Innymi słowy, to długotrwały proces służący nabywaniu umiejętności i zdolności do działania w społeczeństwie. A także do kształtowania osobowości poprzez nieustanne doświadczanie i wchodzenie w liczne interakcje.
Podczas socjalizacji pierwotnej dziecko uczy się konkretnego systemu wartości, norm oraz wzorów zachowań obowiązujących w danej rodzinie. Godnym podkreślenia jest fakt, że etap ten charakteryzuje się silnym emocjonalnym oddziaływaniem znaczących innych. Reguły działania przyswaja ono na zasadzie naśladownictwa oraz w mniejszym stopniu poprzez werbalny przekaz symboliczny. Socjalizacja pierwotna kończy się w momencie pojawienia się uogólnionego innego, czyli ogólnych reguł społecznych.
W tym momencie rozpoczyna się etap socjalizacji wtórnej.
Socjalizacja wtórna w najprostszych słowach oznacza zatem oddawanie społeczeństwu tego, czego człowiek nauczył się w dzieciństwie. Dzieje się to podczas procesu profesjonalizacji, czy etatyzacji.
Cały artykuł przeczytasz w najnowszym numerze “Mojej Harmonii Życia”…