Żyjemy w wyjątkowych czasach, w których łatwo i tanio pokonujemy wielkie dystanse, bez problemu komunikujemy  się z ludźmi na innej półkuli – rodzi się nowa kultura globalna, czy chcemy tego, czy nie. Pojawiają się nowe  wyzwania, nowe choroby cywilizacyjne i dolegliwości. Obecnie wiele osób interesuje się orientalnymi systemami leczniczymi i ziołolecznictwem, ponieważ są one skuteczne, a jednocześnie oddziałują łagodnie, a niebezpieczeństwo  wystąpienia skutków ubocznych jest minimalne.

Tekst: Anetta Konstantowska

Zdjęcie: pixabay.com

Starożytne systemy lecznicze mogą podzielić się wieloma osiągnięciami. Niektórzy ludzie, przesyceni zachodnią  perspektywą naukową, sądzą, że nasze metody są najbardziej zaawansowane, a tym samym są jedynymi  prawdziwymi, nie dostrzegając, że w Indiach, w Chinach istnieją w pełni rozwinięte systemy medyczne, opisane także teoretycznie, które przez ponad 3 tys. lat sprawdziły swoją skuteczność i mają bardzo dużo do zaoferowania również  dziś.

To, co było dotychczas zapisane w starożytnych traktatach medycznych i poparte wielowiekową obserwacją  empiryczną, obecnie zaczyna być udokumentowane badaniami naukowymi, prowadzonymi na ogromną skalę nie  tylko w ojczyźnie danego systemu (miejscu powstania), lecz również w wielu ośrodkach akademickich reszty świata.

Systemy medyczne Starego Świata

Każda znacząca cywilizacja od Egiptu po Chiny i Japonię tworzyła własne, oparte na obserwacji, doświadczeniu i  refleksji religijno‑filozoficznej, systemy medyczne. Z czasem wiedza medyczna sąsiadujących obszarów przenikała i  łączyła się, kształtując ostatecznie trzy systemy: zachodni, indyjski i chiński.

Cywilizacja zachodnia wywodzi swe korzenie ze starożytnego Egiptu, z którego przenikała do Grecji, a następnie  rozprzestrzeniła się w całym Imperium Romanum. Wiedza medyczna Starego Świata została utrwalona po raz  pierwszy w Corpus Hippocraticum, którego autorstwo przypisuje się Hipokratesowi i jego uczniom. Później pojawiła się Materia Medica Dioskuridesa traktująca o lekach, a o całości medycyny pisał Galen w pismach zebranych Opera  Omnia. Przez prawie 1500 lat dzieła te stanowiły fundament wiedzy medycznej i dopiero XVII w. wywołał zmiany i spowodowały szybki rozwój nauki, w tym medycyny.

Współczesna medycyna Zachodu, tzw. medycyna akademicka, na masową skalę zaczęła stosować leki syntetyczne  dopiero od połowy zeszłego stulecia. Przez wiele wieków opierała się na terapiach wykorzystujących naturalne  surowce lecznicze. Drugim kręgiem kulturowym, tworzącym własne systemy medyczne, były Indie, w których  rozwinęły się i wzajemnie przenikały ajurweda i siddha, a w Tybecie sowa‑rigpa, wpływająca na medycynę mongolską  i ludów Syberii.

Medycyna ajurwedyjska jest jednym z najstarszych systemów mających spójne podstawy teoretyczne i praktyczne  zastosowanie kliniczne. Wywodzi się z nauk wedyjskich, zajmuje się anatomią, fizjologią, psychologią, uwzględniając  aspekty religijno‑duchowe. Kładzie nacisk na właściwy styl życia w harmonii ze wszechświatem. Stosowana od tysięcy  lat, wypracowała metody zapobiegania chorobom i leczenia ich, czerpiąc z bogactwa natury: roślin i ziół.

To tylko fragment artykułu. Przeczytaj cały w Mojej Harmonii Życia. Kliknij i sprawdź!

[recent_posts category=”all”]